L’eau et les rêves
À l’écoute de l’eau et de ses mystères, Gaston Bachelard, dans son essai sur l’imagination de la matière, nous entraîne dans une méditation sur la substance de l’eau.
Les eaux claires, brillantes, les eaux amoureuses, métaphores de fraîcheur et de jeunesse où naissent des images furtives.
L’eau est une matière qu’on voit naître et croître, elle murmure, nous parle et suscite des rêveries sans fin, des images chargées d’une matière onirique, riche et fertile.
Nous nous reconnaissons dans le miroir des eaux, nous plongeons dans une intime contemplation où reflets et réalité peuvent s’unir et se confondre.
L’eau, élément maternel, l’un des plus grands, des plus constants symboles de vie : la mer nous berce, l’eau nous désaltère, nourrit notre âme et notre corps.
L’eau féminine, prodigieuse douceur, désir d’une substance chaude, enveloppante, cette matière qui entoure l’être entier et le pénètre intimement.
Les eaux profondes, les eaux dormantes et les eaux mortes où gisent mythes et fantasmes. Contempler l’eau, c’est s’écouler, se dissoudre.
L’eau devient l’élément mélancolique par excellence et, pour certaines âmes, la matière obscure du désespoir, la disparition sous les eaux, une mort en profondeur.
Mais l’eau est aussi lustrale, moyen de purification, elle devient alors une substance du bien, une force féconde, rénovatrice.
L’art s’instruit sur des reflets, il est aussi une traversée. L’eau, cette vaste unité, nous invite à un voyage intérieur et à la création.
Les eaux claires, brillantes, les eaux amoureuses, métaphores de fraîcheur et de jeunesse où naissent des images furtives.
L’eau est une matière qu’on voit naître et croître, elle murmure, nous parle et suscite des rêveries sans fin, des images chargées d’une matière onirique, riche et fertile.
Nous nous reconnaissons dans le miroir des eaux, nous plongeons dans une intime contemplation où reflets et réalité peuvent s’unir et se confondre.
L’eau, élément maternel, l’un des plus grands, des plus constants symboles de vie : la mer nous berce, l’eau nous désaltère, nourrit notre âme et notre corps.
L’eau féminine, prodigieuse douceur, désir d’une substance chaude, enveloppante, cette matière qui entoure l’être entier et le pénètre intimement.
Les eaux profondes, les eaux dormantes et les eaux mortes où gisent mythes et fantasmes. Contempler l’eau, c’est s’écouler, se dissoudre.
L’eau devient l’élément mélancolique par excellence et, pour certaines âmes, la matière obscure du désespoir, la disparition sous les eaux, une mort en profondeur.
Mais l’eau est aussi lustrale, moyen de purification, elle devient alors une substance du bien, une force féconde, rénovatrice.
L’art s’instruit sur des reflets, il est aussi une traversée. L’eau, cette vaste unité, nous invite à un voyage intérieur et à la création.
Alexandra Roussopoulos, novembre 2006
****
Water and dreams
Listening in, to water and its mysteries. Gaston Bachelard, in his essay Water and dreams, leads us away into a meditation on the substance of water.
Clear, shiny waters, loving waters, metaphors of freshness and youth where furtive images are born.
Water is a matter we see arise and grow, it murmurs, speaks to us and arouses endless daydreams, images charged with a rich and fertile dreamlike material.
We recognise ourselves on its mirroring surface, we are thrown into an intimate contemplation where reflections and reality can meet and unite.
Water, a maternal element, one of the greatest, most constant symbols of life : the sea is lulling us, water is quenching our thirst, feeding our body and soul.
Feminine water, prodigious gentleness, the desire for a warm and enveloping substance, surrounding our being entirely, penetrating it intimately.
Deep-water, still and dead water where myths and fantasies lie. While contemplating water, one is melting away, dissolving.
Water becomes a deeply melancholic element and, for some souls, the obscure matter of despair, a disappearance under the waters, a death in their depth.
But water is also lustral, a means of purification, it then becomes a force of good, a power of rejuvenation and fertility.
Art is a crossing, feeding on reflections. Water, this vast unity, invites us on an interior journey, thus to creation.
Clear, shiny waters, loving waters, metaphors of freshness and youth where furtive images are born.
Water is a matter we see arise and grow, it murmurs, speaks to us and arouses endless daydreams, images charged with a rich and fertile dreamlike material.
We recognise ourselves on its mirroring surface, we are thrown into an intimate contemplation where reflections and reality can meet and unite.
Water, a maternal element, one of the greatest, most constant symbols of life : the sea is lulling us, water is quenching our thirst, feeding our body and soul.
Feminine water, prodigious gentleness, the desire for a warm and enveloping substance, surrounding our being entirely, penetrating it intimately.
Deep-water, still and dead water where myths and fantasies lie. While contemplating water, one is melting away, dissolving.
Water becomes a deeply melancholic element and, for some souls, the obscure matter of despair, a disappearance under the waters, a death in their depth.
But water is also lustral, a means of purification, it then becomes a force of good, a power of rejuvenation and fertility.
Art is a crossing, feeding on reflections. Water, this vast unity, invites us on an interior journey, thus to creation.
****
Το νερό και τα όνειρα
Αφουγκραζόμενος το νερό και τα μυστήριά του, ό Γκαστόν Μπασελάρ στο δοκίμιο του πάνω στην φαντασία της ύλης, μας παρασύρει σ' ενα στοχασμό πάνω στην ουσία του νερού.
Τα καθαρά νερά, τα λαμπερά, τα ερωτευμένα νερά, σύμβολα φρεσκάδας και νεότητας, όπου γεννιούνται κλεμμένες εικόνες.
Το νερό είναι μια ύλη που γεννιέται και μεγαλώνει. Μουρμουρίζει, μας μιλάει και προκαλεί ονειροπολήματα δίχως τέλος, εικόνες φωτισμένες με ονειρική ύλη, πλούσια και γόνιμη.
Αναγνωριζόμαστε στον καθρέφτη των νερών, βυθιζόμαστε σ΄ενα απόκρυφο αγνάντεμα, όπου ανάκλαση και πραγματικότητα μπορούν να ενωθούν και να συγχωνευτούν.
Το νερό, μητρικό στοιχείο, ένα από τα πιο μεγάλα και τα πιο σταθερά σύμβολα της ζωής: η Θάλασσα μας λικνίζει, το νερό μας ξεδιψάει, θρέφει την ψυχή, και το σώμα μας.
Το γυναικείο νερό, θαυμαστή γλύκα, πόθος μιας ζεστής ουσίας που τυλίγει, αυτο το στοιχείο που περιβάλλει το άτομο και το διεισδύει βαθιά.
Τα βαθιά νερά, τα κοιμισμένα νερά και τα πεθαμένα νερά όπου κείτονται μύθοι και φαντασιώσεις.
Αγναντευόντας το νερό, γλιστράς και χάνεσαι. Το νερό γίνεται κατ' εξαίρεση μελαγχολικό στοιχείο, και για μερικές ψυχές, η σκοτεινή ουσία της απόγνωσης, η εξαφάνιση κάτω από τα νερά, ένας θάνατος στα βαθιά;
Ομως το νερό είναι επίσης μέσον καθάρσης, γίνεται τότε ύλη καλού, μια δύναμη γόνιμη και ανανεωτική.
Η Τέχνη διαμορφώνεται από αντανακλάσεις, είναι επίσης ένα πέρασμα.
Το νερό, αυτή η ευρεία μονάδα, μας προσκαλεί, σ'ενα εσωτερικό ταξίδι και στην δημιουργία.
Τα καθαρά νερά, τα λαμπερά, τα ερωτευμένα νερά, σύμβολα φρεσκάδας και νεότητας, όπου γεννιούνται κλεμμένες εικόνες.
Το νερό είναι μια ύλη που γεννιέται και μεγαλώνει. Μουρμουρίζει, μας μιλάει και προκαλεί ονειροπολήματα δίχως τέλος, εικόνες φωτισμένες με ονειρική ύλη, πλούσια και γόνιμη.
Αναγνωριζόμαστε στον καθρέφτη των νερών, βυθιζόμαστε σ΄ενα απόκρυφο αγνάντεμα, όπου ανάκλαση και πραγματικότητα μπορούν να ενωθούν και να συγχωνευτούν.
Το νερό, μητρικό στοιχείο, ένα από τα πιο μεγάλα και τα πιο σταθερά σύμβολα της ζωής: η Θάλασσα μας λικνίζει, το νερό μας ξεδιψάει, θρέφει την ψυχή, και το σώμα μας.
Το γυναικείο νερό, θαυμαστή γλύκα, πόθος μιας ζεστής ουσίας που τυλίγει, αυτο το στοιχείο που περιβάλλει το άτομο και το διεισδύει βαθιά.
Τα βαθιά νερά, τα κοιμισμένα νερά και τα πεθαμένα νερά όπου κείτονται μύθοι και φαντασιώσεις.
Αγναντευόντας το νερό, γλιστράς και χάνεσαι. Το νερό γίνεται κατ' εξαίρεση μελαγχολικό στοιχείο, και για μερικές ψυχές, η σκοτεινή ουσία της απόγνωσης, η εξαφάνιση κάτω από τα νερά, ένας θάνατος στα βαθιά;
Ομως το νερό είναι επίσης μέσον καθάρσης, γίνεται τότε ύλη καλού, μια δύναμη γόνιμη και ανανεωτική.
Η Τέχνη διαμορφώνεται από αντανακλάσεις, είναι επίσης ένα πέρασμα.
Το νερό, αυτή η ευρεία μονάδα, μας προσκαλεί, σ'ενα εσωτερικό ταξίδι και στην δημιουργία.
Alexandra Roussopoulos, novembre 2006
